Huilen van vreugde of van ontroering. Huilen van verdriet omdat je iemand of iets bent kwijtgeraakt. We huilen allemaal wel eens.… Toch? Nee, er zijn veel van ons die zelden huilen of het al heel lang niet hebben gedaan en anderen die veel vaker huilen dan ze zouden willen. Waarom huilen we eigenlijk en wat maakt het dat we “te vaak” of “te weinig” huilen?
Mijn basisschool leraar meester Andries die ik van groep 5 tot 8 had moedigde me altijd aan om veel te lezen. Op een dag kwam hij na school met mij mee naar de bibliotheek om samen boeken uit te kiezen en mij weg wijs maken in de openbare bibliotheek plein 40 – 45 in Amsterdam west bij mij in de buurt. Ik was namelijk net van het asielzoekerscentrum in Zeeland naar Amsterdam verhuisd en sprak amper een woord Nederlands. We kwamen een boek tegen met de titel “Ik heb geen tranen meer”. Het was van een Iraanse schrijver die zijn levensverhaal deed als kind soldaat. Ik begreep de titel en vroeg me af of je tranen konden opraken. Het was inderdaad niet het meest lichte boek om me te starten, maar ik geloof dat meester Andries mijn cultuur en land een goede ingang vond voor kennismaking met de Nederlandse taal en ik wilde weten wat er gebeurd was dat de schrijver van deze boek niet meer kon huilen.
Je hoeft geen kind soldaat te zijn geweest om niet meer te kunnen huilen. Wat maakt het dat je tranen lijken opgedroogd te zijn. En waarom zou je eigenlijk willen huilen? Als lichaamsgerichte therapeut help ik mensen om te onderzoeken wat er in hun speelt. Zowel in het hoofd als het lijf. Zo zie ik hoe verschillend mensen met hun verdriet omgaan en ontdek ik samen met mijn cliënten wat maakt dat ze bijvoorbeeld niet kunnen huilen of zich juist verliezen in huilen.
De functie van een emotie
Elk emotie heeft een functie. Je kunt ze zien als signalen vanuit het lijf naar onszelf en naar anderen. Ze communiceren iets naar ons en hebben ons iets te vertellen. Een traan voelen opkomen vertelt je dat je ergens door geraakt bent en je omgeving kan dat ook zien en daarop reageren. Als sociale wezens leven we in groepen en gebruiken emotionele communicatie om beter op elkaar af te stemmen en samen er sterker voor te staan. Dit is als we open staan voor wat onze emoties ons willen vertellen. Ik denk dat de kind soldaat uit het boek niet meer open kon staan voor de boodschap van zijn verdriet. En daar is een goed reden voor. Wanneer een emotie te overweldigend wordt komt de parasympatische tak van ons zenuwstelsel in actie en verdoofd ons als het ware zodat we kunnen blijven functioneren. Dat wil niet zeggen dat het verdriet weg is, maar dat het onderdrukt en niet meer voelbaar is. Wanneer het verdriet ver genoeg weggestopt wordt kun je op een gegeven moment niet meer huilen.
Ik huil dus ik leef
We huilen als we iets verliezen dat dierbaar voor ons is. Het verwerken en processen van het verlies en leren leven hiermee gaat gepaard met verdriet. Wanneer het verlies te groot voor ons voelt kunnen we blokkeren en daardoor niet in reine komen met wat ons is overkomen. De twaalfjarig kind soldaat Freidoune heeft meest verschrikkelijke dingen meegemaakt. Hij raakte zijn familie en vrienden kwijt, zijn vrijheid, zijn jeugd, zijn vertrouwen en veiligheid. Zo een groot verlies in zo een korte tijd is voor geen mens te verwerken, laat staan voor een 12-jarige. Hoe meer we onverwerkt verdriet in ons systeem dragen hoe meer we verwijderd raken van het leven. We leren uit contact te gaan van het leven om het verdriet niet te voelen. Maar op een gegeven moment kan het verlangen om te huilen ontstaan omdat we verder willen gaan en in het leven willen staan zonder de ballast van het verleden. Maar hoe?
Hoe kan ik weer huilen?
Het was ooit te veel, er was te veel verdriet. Op dat moment was het voor je systeem niet mogelijk het te verwerken. Wat je gaat helpen om in het reine te komen met oud verdriet is eerst ontdekken dat er verdriet is in je systeem. Daar is meestal bepaalde mate van veiligheid en vertrouwen nodig. Een grote angst rondom verdriet is dat als je het toelaat het nooit meer zal ophouden. Daarom is het goed dat je systeem ervaart dat je kleine stukken verdriet kunt aanraken zonder daardoor overweldig te worden. Het is super waardevol om een lichaam gerichte therapeut te zoeken die je kan assisteren bij dit proces. Een therapeut met NARM en Somatic Experiencing opleiding kan je heel effectief hierbij helpen. En met de volgende tips kun je zelf je tranen uitnodigen en laten stromen.
- Wees lief voor jezelf en gun jezelf de tijd in dit proces
Voor verandering op lichaam en geest is liefdevolle aandacht naar jezelf essentieel. Nodig jezelf uit om contact te maken met wat je wilt zonder jezelf te pushen. Pushen werkt averechts. Misschien kun je voor je zien hoe een kind die onder druk wordt gezet op slot gaat. En juist wanneer de ruimte, tijd voelt en speelsheid ervaart het in beweging komt.
2. Schrijf over wel of niet huilen
Begin te schrijven over huilen. Je kunt bijvoorbeeld schrijven over wanneer je het eerst merkte dat je niet kon huilen en hoe je leven in die tijd was. Wat er toen speelde. Probeer contact te maken met die tijd en kleuren en geuren te beschrijven. En tijdens het schrijven kun je bewust worden van sensaties en emoties in je lijf, deze kun je ook opschrijven. Doe dit paar keer in een week.
3. Doe ademhalingsoefeningen. Doe na of voor het schrijven een ademhalingsoefening. Je kunt bijvoorbeeld een ademhalingsoefening van Wim Hof uitproberen. Er zal meer zuurstof in je lijf komen zodat je lijf meer tot leven komt en onderdrukte gevoelens meer naar de voorgrond stappen. Doe mee met workshops van Laura en Isabella Hof via www.laurahofalchemy.com.
Kijk voor meer informatie over lichaamsgerichte therapie, blogs en tips naar www.ehsanebadi.nl